Gedichten van stadsdichter

Je neemt de lange weg naar huis.

Je koopt een oliebol, klopt de poedersuiker van je jas, kijkt naar hoe dat wolkjes worden in de wolkjes van je adem, als gedachtewolkjes in een stripboek en hoe wolkjes altijd opgaan in de lucht. Het stelt je gerust. Je weet niet zo goed waarom. Je schrijft je naam onder een kerstkaart, je weet niet zo goed voor wie. Je schaatst, begeeft je op glad ijs, balanceren was nooit echt jouw talent, vaak heb je het gevoel dat je ergens gewoon in gevallen bent. Je staat op iemands tenen en in iemands bier bij Hometown New Years Eve, terwijl je je realiseert dat je steeds harder je best doet om niet op je ouders te gaan lijken en dat dat waarschijnlijk niet gaat lukken.

Jij neemt nog maar een extra afslag, nog steeds de lange weg naar huis.

Het fijne van een tocht door de stad is de voorspelbaarheid ervan. Dat je, als je zou willen, zou kunnen bladeren naar het einde. Het fijne van de winter is de onvermijdelijkheid ervan. Dat je, als je zou willen, zou kunnen bladeren, naar bladeren weer aan bomen.

Je bent op de markt nu aanbeland en denkt:
Als het donkerder wordt, bouwen wij blokhutten in de stad.

Teksten geschreven bij schilderijen van Adriaen van de Venne voor het Zeeuws Museum.

De omgekeerde wereld

Ik zit in een omgekeerde wereld en ik begrijp er niets meer van. Vroeger was elke subcultuur het over één ding eens. Of je nou punk, hiphop of hardcore was. Er was één gemene deler: Popmuziek is kut. Nu zie ik meisjes met Slipknot t-shirts die Harry Styles luisteren. En vroeger schold je je maat uit als  ultiem teken van broederschap. Nu was ik laatst in de sportschool en hoorde daar de ene tienerjongen vol bewondering tegen de andere zeggen: Bro, die biceps knalt gewoon door je hoodie heen.

Ik vond het aandoenlijk en vervreemdend tegelijk.

Ik zit in een omgekeerde wereld en ik begrijp er niets meer van. Vroeger moest een meisje voor straf naast mij zitten in de klas. Ze zou toch nooit tegen mij praten. Aldus de leraar. Nu praat ze tegen mij. Het stormt nu in mijn hoofd en in de lucht hangt stilte stil. En de muren bewegen naar mij, terwijl ik zou willen dat jij dat deed. En ik denk dat ik houd van je zeggen niet het allerliefste is. Maar iemand aankijken en zeker weten dat zij ik houd van jou denkt. Dus nu is het stil en hoop ik dat. Dat jouw handafdruk in de mijne is geweven als de lijnen in mijn hand. En nu kijk ik naar de groeven en probeer ik iets te voelen.

Ik vind het aandoenlijk en vervreemdend tegelijk.

Ik zit in een omgekeerde wereld en ik begrijp er niets meer van.

Middelburg in het verleden

Gisteren heb ik het verleden gevonden tussen de tegels op de kaai
ik pulkte met mijn vinger de jaren van de straat
Een restant van vervlogen dagen tussen de spleten van vandaag

En Middelburg is een vrouw ik ontdekte het door Nehalennia
niet de school waar wij vroeger op de csw altijd een beetje op neerkeken
maar de Godin en ineens kwam alles op zijn plek

Want zo wordt dit schilderij ineens een oude vrouw
één die we niet minachten om haar tekortkomingen
maar helpen oversteken naar vandaag

En zo wordt Middelburg vandaag een tienermeisje
die ik ook toen op diezelfde csw al niet durfde aan te kijken
en waar ik nu dus stotterend tegen spreek:

Als de lange Jan slaat, sla dan jouw armen om me heen

De Seizoenen

Herfst is op de foto gaan met een palet
aan verschillend gekleurde stervende bladeren
en er met je kinderen achter komen dat
satéprikkers moeilijk in kastanjes gaan
en dat ze daar misschien ook helemaal
niet voor bedoeld zijn

Winter is op de foto gaan met een palet
aan straten die zo kaal zijn als bomen
en erachter komen dat de geur van
gourmet en de stilte aan tafel
beide dagen later nog in huis
zijn blijven hangen

Lente is op de foto gaan met een palet
aan bloemen die elke keer weer nieuw lijken
en erachter komen dat de mooiste bloem
vandaag met rokjes dag
naar buiten komt
met mij

Zomer is op de foto gaan met een palet
aan Instagram filters voor je vakantiefoto’s
en erachter komen dat iedere toerist
die op zoek is naar dat ene authentieke plekje
veel te ver van huis is om dat ooit
hier te gaan vinden

Uilen op schaatsen

Als uilen op schaatsen zwieren, wat doen wij?

Wij. Wij spraken over hoe drugs een overbodige uitvlucht is en bestelden 3 voorgedraaide bij Bulldog op Leidseplein. We stonden te kijken in Melkweg kleine zaal naar iemand die zijn hart uitstort met gitaar voor een zaal wiens trauma’s door onze stemmen vervlochten met de zijne. Onderweg terug in de auto vertelde je over je depressie, die ik toen niet zag, omdat jij alleen thuis zat. En ik dacht aan mijn vader, net als dat ik bij iedere ambulance die ik hoor, denk aan mijn vader.

Als uilen op schaatsen zwieren, wat doen wij?
Als uilen op schaatsen zwieren, zijn wij als dieren
zittend op de hoogste tak, vriend,
in de nacht, die van ons is

De Herdertjes

De herdertjes lagen bij nachten,
zij lagen bij nacht in het veld
Toen hoorden zijn Engelen zingen..

Ik hoor automatisch Ajax in mijn hoofd, al ben ik eigenlijk nooit echt een voetballiefhebber geweest. Mijn vader heeft nog wel een wanhopige poging gedaan, door mij een Ajax kinderrekening te geven van de ABN Amro, maar van die rekening kocht ik mijn eerste microfoon om muziek te maken. Nu heb ik een zoon die het stokje van mijn vader over heeft genomen en mij probeert te bekeren tot het voetbal en af en toe doe ik dan dus maar alsof ik naar hem luister, zoals een goede vader dat doet. Maar het evangelie van die Godenzonen heeft mij nooit echt kunnen raken. Ik ben vanuit twee kanten van de familie belast met het bloed van dominees en zendelingen. Mensen die bepaalde woorden zo zwaarwegend vinden dat ze heilig zijn. Wat dat betreft was ik altijd al voorbestemd voor de poëzie. En misschien zit daarin mijn moeilijke relatie met voetbal. De bal is rond. Te rond, wat mij betreft.

De herdertjes lagen bij nachten,
zij lagen bij nacht in het veld
Toen hoorden zijn Engelen zingen..

Poëzie! Poëzie!

Wandkleed

De gouden eeuw was grijs, als ik de gids geloven moet,
ze vertelde over hoe landsgrenzen steeds verschoven
over hoe ons koninkrijk een militaire operatie is
over de ziektes die ons land teisterden.

Ik kan alleen maar denken
Een wandkleed is te groot voor oorlog

Een keukentegeltje was passender geweest
een gouden tegeltje, die we mogen stuksmijten
tegen elke opgelegde VOC mentaliteit
die niet de onze is.

De huwelijksfuik

Ook ik ben in de fuik gevangen.

De fuik van bestek sorteren in de vaatwasser en van geen kruimels op het aanrecht. Van geen verjaardagen vergeten en van de muziek niet te hard zetten, van op de bank voor de tv en zondags rondje wandelen.

De fuik van koude voeten onder de dekens en van geen lege pakken melk terugzetten. Van het theezakje kort in het gekookte water en welke planten veel water en welke weinig. Van de kleren over de balustrade hangen maar niet te veel, en de was in aparte wasmanden op kleur.

De fuik van briefjes in mijn broodtrommel, en hartjes op whatsapp. Van iemand mooi vinden op zijn lelijkst, van niets hoeven te zeggen en altijd willen luisteren. Van de beste versie van mezelf worden, Van leren te praten over gevoelens en van willen slapen omdat jij daar bent.

Ook ik ben in de fuik gevangen.
De mooiste fuik van allemaal.

Portret van een man

een man kijkt voor zich uit
zijn gezicht beklad met verschillende kleuren verf
en verwachtingen

verwachtingen van zijn ouders
dat ze tot hun God baden
dat hij nog tot inkeer zou komen
is nu als een zwarte veeg zichtbaar

verwachtingen van zijn leraren
dat hij het niet zou gaan redden
en dat hij zichzelf dat nog steeds elke dag afvraagt
is met een penseel getekend

Ik las ergens een mens is 50% bacteriën.
Is dus 50% een ander levend wezen
iets wat hij niet sturen kan

En hij denkt steeds maar dat hij de schilder is,
maar hij is het doek
hij is de verf

Een raadgedicht, geschreven voor de Drvkkery in de Poëzieweek

Een boekenwinkel is een verliefd stelletje

Is een eerste voorzichtige openingszin,
over vaders die duiken kunnen of over gezinnen die gelukkig zijn
en hoe ik hoopte dat je nooit meer zou stoppen met praten.

Is een voorzichtig aftasten als een spanningsboog,
een plot met een twist en hoe ze niet te sturen is,
hoe ze leidt en hoe dat nog steeds het beste gezelschapsspel ever is.

Is een climax met vleermuizen die over mijn auto vliegen op weg naar Vegas
en hoe ik aan je vastklamp, niet meer stoppen kan,
niet meer weet waar ik zelf stop, waar jij begint en wiens verhaal het is.

Is een blik op het eerste gezicht, is zoeken en verdwalen,
is hoe ik je zie lopen tussen letters en niets meer durf te zeggen,
is de stilte die volgt en steeds die ogen van links naar rechts schieten.

Een boekenwinkel is altijd thuiskomen,
met iets dat je niet verwacht.

Geschreven en voorgedragen voor Holocaust Memorial Day in samenwerking met het Etty Hillesumhuis.

Het zijn zwarte tijden, mijn God

Er is een zwart, zwarter dan zwarte gaten
als de zwaarste sterren ineenstorten
en een zwart gat in harten achterlaat

en er is een zwart als de zwarte pakken van beveiligers

die vandaag een kerk beschermen.

Er is een zwart dat als rivier in mij stroomt
als een tijdlijn op Facebook die ik niet stoppen kan
met namen die voorbij blijven drijven
en mijn lijf vol erosie slijt.

Er is een zwart als een struikelsteentje in mijn schoen gevallen
en bij iedere stap dat gevoel dat je iets kwijt bent
en niet precies weet wat.

Er is een zwart bloed dat van generatie op generatie wordt doorgegeven
dat rassen overstijgt

dat met een bloedlijn de ruimte splijt

en het stroomt door aders
als een tatoeage met een plaatje
van een traan.

Er is een zwart als een hele diepe put in mij
en in die put is God, als iets dat ik beschermen kan
waar ik hutten voor bouw gemaakt van hoop,
maar hoop is zacht als een veertje
en God is licht als mooie woorden,
die omver geblazen worden door
diezelfde wind die vogels draagt.

Vandaag speelden mijn kinderen soldaatje
en nu ik dit schrijf voel ik de schuld
over hoe een heel leven kan lijken op spelen
vergeleken bij dat zwartste zwart,
maar dan lees ik Etty Hillesum,
dat zij in niemands klauwen was
ook niet dat van schuld of angst
en dan denk ik dat zwakke armen
nog steeds meer dragen kunnen
dan klauwen die dicht zijn.

En dan kijk ik naar dat papier waar die woorden op staan en denk:

Er is een zwart zo zwart als inkt en woorden in verschillende tinten zwart
en er is een witte pagina die door de woorden heen schijnt.

Geschreven en voorgedragen bij 25 jaar Kunst en Cultuur route Middelburg

Mijn kunstroute

Ik kom van de achterstand op het platteland
mijn kunst was lange frans en Ratjetoe
en nadat de ballenbak was afgedankt
was het de hardste hasj in een lange vloei
kunst boeide mij geen mallemoer

En als ik boeken moest lezen
die boeide geen reet
van een juf die cool stond te wezen
met Mulisch en reve
joh hoepel eens even

Tot ik een jaar of 20 was
en het moeten was verdwenen
mijn vriend Coen nam me mee
ik zei als het moet, nouja oke
tot dan alle kunst, echt het deed me niks
maar toen zag ik van Oostpool Until the fat lady sings
een toneelstuk en bewerkte vertoning
van Sallingers Franny en Zooey

En wat daar gebeurde zal ik nooit vergeten
het was alsof alles wat ik ooit had moeten lezen
ineens op dat toneel daar was verschenen
maar mooier dan het ooit was geweest

Dus ik leende gelijk het boek en verslond het
toen begon het elke letter slokte ik op
alsof het alcohol is

En ik ging naar exposities, obscure concerten,
toneel, arthouse films, een wereld opende
alsof ik bekeerde tot een gelovige

En ik moest terugdenken aan mijzelf in de brugklas met
een juf zo seksloos dat elke levenslust afsterft
gelukkig was ik gered
en besef kunst is te gek

Wanneer de sleur je meegesleept heeft tot je lamgeslagen op de grond ligt is kunst een medicijn
en van de dagen dat de tv elke hoop gebombardeerd heeft is kunst je medicijn

Ik hoorde dat de kunstroute eerst op zondag openging en daarna pas de winkels. Dat vond ik een leuk idee. Dat de commercie de kunsten nadoet. Hoe zou het eruit zien als we dat concept verder doortrekken? Dan zie ik een man staan voor de etalage van een kunstgalerie. In zijn ene hand een tas van de H&M en in zijn andere hand zijn telefoon waar hij zielloos op staat te scrollen. Zijn vrouw is binnen aan het kijken, kijken niet kopen van schilderijen. Ik zou dan graag naar die man toe lopen, zoals die studentikoze krantenverkopers op drukke dagen in de stad. En hem zeggen, meneer: Kijkt u eens achterom.

Gemaakt met Omroep Zeeland en mensen op straat.

Ode aan Zeeland

Zeeland is soms dat eerste oogcontact vermijden
en dan voorzichtig, niet opdringerig je associatie met Zeeland beschrijven.
Dat we gastvrij willen zijn en blijven.

In het gemeentehuis van Middelburg trouwen,
houd je het heel lang vol.
En ineens zie ik een zee en een land
die arm en arm als een langgetrouwd stel over straat lopen.

Uit noodzaak ben ik hiernaartoe gegaan,
omdat je hier nog een huis kon kopen.

Tanah Air, Tanah Air, land in zee en vaderland,
is vaderland en zon, zee en strand.

Want Zeeland rijmt op strand
zoals huis rijmt op thuis,
zoals jij rijmt op wij,
dat is wel heel dichtbij.

De Zeeuwen zelf zijn een beetje stug
en ons kent ons, kent ons,
kent Zeeuwen die stug zijn
zoals oud leer stug kan zijn.

Ik heb het ontzettend naar mijn zin hier.
Ik denk altijd aan mosselen op de één of andere manier
en ik krijg geen zin in mosselen,
maar wel in een stampvolle kroeg
keihard zingen dat we zin in mosselfeesten krijgen.

Ja, dat betekent dat.

Want Zeeland geeft je alles wat de branding geeft,
alsof hij roept: Maak er maar wat van!

Onderdeel van het film en poëzie project ‘wijkgedichten’

Middelburg Zuid

Het is het leven in rijen van ramen en stenen en tweeverdieners
schuttingen en veluxramen als landsgrenzen waar steegjes zich een weg doorheen dwalen, 
luxaflex bekleding als de lijnen van een schrift, waar we je soms flarden van bestaan tussen lezen kan
het is het ritme van een negen tot vijf als een opmaat zonder eind
en wij straatmuzikanten met altijd een buurman als publiek

Hoe ons huis ons zo compleet vervuld als de regen in de kieren van de straat
en hoe we elkaar vinden in proberen op te vallen met diezelfde zonnepanelen als de rest
het geruststellende van dat blokkenpatroon

Het is de plek waar we werken, wonen, pampers verschonen,
in bedden wegdromen, splitlevel, flatjes, gewoon
waar we haastig alle jassen aantrekken 
en te vaak nog onze gevoelens projecteren op onze kinderen.

Waar we altijd elkaars VAR zijn door dat vierkante schermpje van ons raam
in de ongeschreven regels van waar je auto te parkeren.

Onderdeel van het film en poëzie project ‘wijkgedichten’

Dauwendaele

Dit is waar we leven van de bodem van de pan af schrapen
en waar tuinen als puzzelstukjes nog los in de doos tegen elkaar aanliggen alsof het zo bedoeld is
waar de straat zwart als asfalt soms de nacht weerspiegelt
en dromen in flatgebouwen opgestapeld broeien in de warmte van de zon

Waar ik me de bankjes buiten altijd warmer herinner dan die van binnen
en waar we de beste verstopplekken wisten als we niet thuis wilden zijn
waar ik leerde wat gastvrijheid is op een islamitische bruiloft, 
al vond ik de verdieping voor de vrouwen er vele malen gezelliger uitzien dan die van ons

Iemand schrijft op een muur dat bloemen boven ons uitgroeien
iemand legt een bloem bij Tim’s monument
iemand plant een tuin tussen flatgebouwen
om ons te herinneren dat alles tijdelijk is
dat die flat een boom is

En er zijn schommels waar we op deinen 
als op de golven van de tijd
want thuis is altijd terugkomen 
waar je ooit begonnen bent

Sollicitatiebrief geschreven voor het stadsdichterschap. Voorgedragen bij Geestgronden

Stenen

Als ze me maar niet laten schrijven over stenen
of paraplu's boven de Reigerstraat
als ze me maar niet laten schrijven
over die hotemetoot met dat lintje
dat je blijkbaar niet eens mag dragen
als ze me maar niet laten schrijven
met woorden die ik niet snap
over een geschiedenis die niet de mijne is

Als ze me maar niet laten schrijven over stenen

Nee, laat me schrijven over de mensen achter de stenen
over die vrouw die zei
ik wil niet iemand zijn waar iets mee mis is
maar iedereen is iemand waar iets mee mis is
over die man die ik dwars door zijn gordijnen heen 
zag huilen bij beste zangers
en hoe hij baalde dat emotie geen boodschap heeft
aan zijn gevoel voor stijl

Ja, er staat een standbeeld op het stadhuis
en ik hoef niet te weten wie het is
want al die muren die je bouwt
die maken nog geen thuis

Dus als ze me maar niet laten schrijven over stenen

Geschreven en voorgedragen op het nummer Slow Dance in samenwerking met Douwe Eisenga

Langzaam dansen

Ik heb mensen gekend, heb plaatsen gezien, ben geboren, heb begraven en gekust.

Ik nam de volgepakte auto naar Frankrijk, kwam met een leeg hoofd en een vollere auto terug.

Ik was bang om net tekort te komen als een leven dat op de bovenste plank ligt, waar je net niet bij kunt en ik vond krukjes gemaakt van dromen.

Ik leerde dat elk moment genoeg is en extremen nooit leiden naar iets beters, het stapelt alleen maar op, op alles waar we toch al ruim van hebben, zoals adem en jagen, en dansen en liefde en vechten en leven.

Ik sliep in een klein tentje in de kou met mijn moeder op een christelijke conferentie omdat we dachten dat warmte zich het beste liet kennen in kou, omdat we niet beter wisten.

Ik liep een halve marathon omdat ik dacht dat iets najagen altijd beter is dan vluchten en ik leerde op sommige dagen het ene niet van het andere te onderscheiden.

Ik stond midden in de wildernis in Afrika naar de sterren te kijken, waarvan sommige al niet eens meer bestonden en ik vroeg me af hoe vaak we nog vergeefs kijken naar iets dat er eigenlijk helemaal niet meer is.

Ik dronk meer dan ik op kon, dronk tot de zon opkomt, dronk weer een slok tot ik niet meer kon dus stopte en die dag voelde alsof de zon opkomt.

Ik ben in de eerste plaats een vader en een echtgenoot, twee woorden die je zo maar toegesmeten krijgt en die je dan soms in je lege handen houdt om te voelen hoe zwaar ze wegen.

Ik reed al met zo’n 5 auto’s over de A58 en ik beklom slechts één keer de Lange Jan. Ik leerde dat filosofie en psychologie meer samenhangen dan je denkt, dat het moeilijk is om zin te vinden in je dag als je geen zin ziet in het leven. Ik hoorde mijn zoontje zeggen dat als iemand doodgaat, hij gewoon de grond in gaat en ik zag hem daar geen enkele moeite mee hebben. Ik deed een tijd lang honderd push ups per dag tot ik erachter kwam dat er geen enkele situatie is in het leven waarin dat een handige vaardigheid is. Ik leerde dat meestal als je ergens teleurgesteld in bent, je verwachtingen niet goed waren en ik werd zelfs nog wel eens teleurgesteld met hele lage verwachtingen. Ik liet iemand een zin op mijn lijf tatoeëren omdat woorden meer zeggen dat duizend plaatjes, laat je niets anders wijsmaken. Ik hoorde iemand voor het eerst zeggen dat ze doorging na het klikje bij tanken van een auto en kwam erachter dat heel veel mensen dat doen.

Ik denk dat dansen het meest bevrijdende op aarde is
omdat het onze enige beweging is zonder bestemming

Ik denk dat dansen het meest bevrijdende op aarde is
omdat het onze enige beweging is zonder bestemming

Ik denk dat dansen het meest bevrijdende op aarde is
omdat het onze enige beweging is zonder bestemming

Ik denk dat dansen het meest bevrijdende op aarde is
omdat het onze enige beweging is zonder bestemming

en daarom slow dance ik schuifelend door het leven
Ik dans langzaam

Geschreven bij de afscheidsreceptie van burgemeester Harald Bergmann

Metafoor voor een stad

Sinds ik stadsdichter ben, vraagt mijn dochter nog wel eens aan mij: Papa, wanneer ga je weer verhaaltjes vertellen aan de baas van het land? Ik denk dat ze zowel uw als mijn ambt, daarmee iets overschat, maar het is mooi om dit soort functies te bekijken door de ogen van kinderen. Niet de platte ambtelijke benadering, maar de diepe laag van hoe iemand meer kan vertegenwoordigen dan zichzelf. Wat dat betreft liggen poëzie en Burgemeester zijn niet zover van elkaar af. Je bent als burgemeester als het ware een metafoor voor iets groters. Maar wie is dan precies die burgemeester die een metafoor is voor onze stad?

In mijn voorbereiding voor deze tekst heb ik navraag gedaan bij uw naaste collega’s. Ja. Het moment dat iemand dat zegt is voor de meeste mensen het moment om je ernstig zorgen te gaan maken. Als iemand dat hier nu over mij zou zeggen, dan waren het twee fantastische maanden als stadsdichter geweest. Ik weet niet of ik dat zou overleven. Maar bij Burgemeester Bergmann is dat niet het geval. Hij is eigenlijk nergens echt op te pakken. Het meest controversiële dat ik terugkreeg was zijn voorliefde voor koekjes en het zijn van een callcenter-burgemeester naast de Albert Heijn tijdens oud en nieuw.

Deze burgemeester vermijdt schenen om tegen te schoppen
en tenen om op te trappen.
Hij verloor zijn getemde wilde haren,
Als de manen van de paarden die hij berijdt.
Maar op een slippertje bij sinterklaas na,
is er in zijn kast geen enkel lijk te vinden.

Je zou het braafjes kunnen noemen, maar volgens mij dekt het woord integer meer de lading.
En daar kunnen we in deze tijd op bestuurlijk vlak volgens mij best een beetje meer van gebruiken.
Het is binnen de lijntjes kleuren zonder kleurloos te worden.

En u bent een tijdje woordvoerder geweest van de prullenbakken in de stad.
Namens alle prullenbakken bedankte u ons voor het afval.
Ergens is dat misschien wel het mooiste voorbeeld van hoe u een metafoor bent voor een stad.
U bent de prullenbak die ons bedankt voor het afval.
De stenen in de straat die ons bij iedere stap bewegen.
Het bankje in het park dat ons allen welkom heet.

En zo is dat beeld dat u laatst bij het ringrijden gejonast werd ook een metafoor.
Toen die altijd goedgeklede burgemeester door de lucht vloog en werd opgevangen.
Een voorbeeld voor vertrouwen en elkaar opvangen als het nodig is.

Maar als ik dan toch een laatste tip mag geven: Een klein beetje meer uit de bocht vliegen mag soms wel. Dus een concreet voorstel: Voortaan in plaats van lintjesknippen, lintjes-limbodansen. Dat iedere keer dat u in Schiedam voor zo’n lintje staat. En iedereen staat u verwachtingsvol aan te kijken. Dat u al begint met een beetje uw rug strekken. Dat jasje en die ketting er even voor uit doet. En daar gaat u. Zo laag als u kan achterover onder dat lintje door. Ik kom het Caribisch deuntje er wel bij aanzetten dan.

Geschreven voor de verbouwing van het station, tentoongesteld op panelen op het station

1

Er komt een tijd
Dat je met nostalgie terugkijkt

Naar deze tijd
naar dit moment dat je net

De trein miste
omdat je nog even deze tekst las

Nog eventjes de tijd had
nog eventjes haar aansprak

2

Als een trein langs me heen rijdt
lijkt het soms net of ik beweeg

Als het leven langs me heen rijdt
lijkt het soms net of ik stil sta

En als ik wacht op een station
beweegt de tijd altijd wat trager

Maar als jij bent aangekomen
beweegt de tijd ineens beladen

3

Iemand had hier de actuele dienstregeling
of een snoepautomaat kunnen plaatsen

Iemand had hier een bankje kunnen zetten
of zo'n paal om iets aan te vragen

Iemand had deze plek kunnen laten
gewoon leeg zoals de rest

Maar iemand heeft hierop geschreven
heeft alleen maar deze tekst

4

Een gebouw beweegt ook
in die zin dat het door de tijd heen reist

En dat het verandert met elke stap
met elke voet die het betreedt

En hoe hard je ook je best doet
om het gebouwtje vast te houden

Alleen als je mee beweegt
kun je wonen in gebouwen

5

Nu we dit station verbouwen
en nu alles is afgeschermd

Zet de klok van dit station
zet hem 24 uur terug

We hoeven het de andere klokken
dan verder niet te vertellen

Maar wij leven met een extra dag
leven alsof het al morgen was

6

Beste reizigers welkom in Middelburg
vergeet niet uw bagage mee te nemen

Wij hebben al bagage genoeg van onszelf
dragen met trots de namen en verhalen

Zoals de straten ons weer dragen
zoals de aarde ook de straten

Beste reizigers welkom in Middelburg
wees gedragen en probeer u te gedragen

Geschreven en voorgedragen bij dodenherdenking op het Abdijplein.

Voicemail van een verleden

tuut tuut tuut
dit is de voicemail van mij
ik ben er niet meer

en ik wist dat je weer zou bellen
ieder jaar op datzelfde tijdstip
om mijn stem te horen

maar ik heb je mijn stilte nagelaten
die stilte van toen ik naar boven keek
hopend op de vrijheid die jij nu voelt
die klinkt straks oorverdovend stil
luister maar

na de piep
met de telefoon nog tegen je oor
het enige dat je hoort
je eigen ademhaling
en hoe mijn daden
daarin nagalmen

laat geen boodschap achter
want woorden hangen halfstok
wapperen zwijgzaam in de wind
als herinnering aan wie ik was

wees maar stil
en denk aan mij
na de piep

piep

Geschreven en voorgedragen bij de opening van het open straatatelier bij het skatepark.

Reclamemakers van echtheid

Doe mij een wereld waar je overal vrij graffiti mag sprayen
en waarin bedrijven een apart afgelegen plekje krijgen buiten de stad om reclame te maken.

reclamemakers die laat in de avond op de verlaten straat staan
lantaarns branden het licht op hun wangen
en het blik in hun handen

hij staat strak in pak de filiaalmanager buurtsuper
minimaal een uur duurt het
voor zijn piece perfect geplaatst is

En dan de volgende dag vakken vullen
vol verf onder zijn nagels

Doe mij een wereld waar iedereen overal vrij mag skaten
en waarin buurtbewoners gedwongen moeten verhuizen vanwege de bouw van een skatepark.

Doe mij een wereld waarin schoonheid wint van lelijkheid
waarin spanning wint van saai, spelen wint van werken,
waarin creativiteit wint van uniformiteit
beweging van stilstand, echtheid wint van merken

Want dit hier zijn de reclamemakers van echtheid
zij zijn hun eigen product placement
met de wereld als canvas waar ze kliederen
met klodders van zichzelf
en waar ze rollen op asfalt
als een boodschap aan ieder reclamebureau
dat je verder niets nodig hebt om vooruit te komen

Geschreven en voorgedragen tijdens Keti Koti bij het slavernij monument.

Keti Koti is een overbodige feestdag

Ik heb uitgebreid onderzoek gedaan
Ik vroeg al mijn witte kennissen
of ze wel eens de gevolgen
van het slavernijverleden
hebben ondervonden
en allemaal zeiden ze nee.

Ik vroeg of er misschien meer monumenten moesten komen
om meer te kunnen herinneren
maar we hadden er toch al één in Middelburg
er nog één bij op Walcheren, dat zou drammerig zijn.

Ik vroeg het ook op Facebook en daaronder reageerde iemand:
Bah, dat linkse gedoe, weg ermee.
Ik las black lives matter
ik las all lives matter

En ik vroeg me af wat een leven dan waard is
en volgens mij is het een vrij simpele rekensom
je neemt een bos bloemen
je neemt die keer we samen naar de sterren keken
en erachter kwamen dat het satellieten waren
en dat vermenigvuldig je met elkaar

Je neemt een naam en als die er niet meer is
neem je een monument of een gedachte
je neemt de sporen die nog in ons zichtbaar zijn
en die keer dat we elkaar ongefilterd in de ogen keken
en dat vermenigvuldig je met elkaar

De uitkomst daarvan is de waarde van een leven
dus de rekensom van ontmenselijking is ook een vrij simpele
Je hoeft alleen de eerdergenoemde rekensom maar om te draaien
dus in plaats van te vermenigvuldigen
moet je verdelen

Om te ontmenselijken hoef je alleen maar te verdelen

En dan hebben we geen monument meer nodig
en is Keti Koti een overbodige feestdag

Geschreven bij een tekening van de slechtvalk in de Lange Jan, door de stadstekenaar van Middelburg Merel van Rens.

De Slechtvalk in de Lange Jan

Er groeien eieren boven onze stad en langs de weg slingeren prooiresten van de lucht.
Ik las dat vlaggen op de lange jan de slechtvalken verstoren en realiseerde me:
Als wij geen nationale symbolen meer hijsen, krijgt nieuw leven de ruimte.

De slechtvalk is dus zowel een jager als een vrijheidsstrijder voor de ontoereikendheid van grenzen.
En ik probeer me voor te stellen hoe het is. Dat je je zo thuis voelt in iets zo uitgestrekt als de lucht.

Geschreven en voorgedragen bij de opening van het openbare toilet in het Molenwaterpark.

10 dingen waar je dit hokje voor zou kunnen gebruiken

1. Je zou kunnen plassen
2. Je zou kunnen poepen
3. Je zou met een bal kunnen stoepranden op de wc bril.
4. Je kan een gaatje maken in de bovenkant van dit hokje met daarin een telescoop. Zodat je kan kijken naar de sterren. Voor als het een keer echt lang duurt.
5. Je zou er een biechthokje van kunnen maken, waarin iemand tegelijkertijd zowel zijn hart als zijn blaas kan legen.
6. Je zou hem in Amsterdam kunnen zetten en verhuren als eengezinswoning voor slechts 1500 euro per maand, excl. gas, water en licht.
7. Je zou er een photobooth van kunnen maken, waarin mensen niet zichzelf, maar hun achterblijfselen fotograferen. Eventueel met leuke attributen zoals een praatwolkje of een zonnebril op een stokje. 
8. Je zou er een omgekeerde peepshow van kunnen maken, zoals je die op de Wallen hebt. Dat je vanuit binnen een euro in een automaat doet en dan voor een minuut naar buiten kan kijken. Naar een boom, naar de lucht. 
9. Je zou de wc kunnen cancelen vanwege zijn jarenlange benadrukking van vaste genderrollen of vanwege zijn jarenlange aanname dat zwijgen gelijk staat aan consent. En je zou daarna dan een documentaire over hem kunnen maken. Zodat de publieke opinie ook zijn kant van het verhaal te zien krijgt en ziet dat het ook gewoon maar een mens is. Of een wc in zijn geval.
10. Je zou aan hem kunnen vragen wat hij ervan vindt om een wc hokje te zijn. Om al die dingen tegelijk te moeten bieden: beschutting, omhulling, verlichting, discretie, geduld, empathie en opluchting. En hij zou waarschijnlijk zeggen dat al dat ogenschijnlijk onbeduidende contact bij hem toch zijn sporen heeft nagelaten.

Geschreven en voorgedragen bij de Drvkkery voor de Kinderboekenweek met als thema ‘Lekker eigenwijs.

Er is maar één wijsje

Er was eens een wereld 
er was eens een tijd 
waarin het verboden was om anders te zijn
als je daar naar een appel kijkt 
zie je dezelfde kleur als een mandarijn
we noemen daar alles fijn 
er is geen angst en ook geen pijn
alleen maar lachen voor altijd 
en iedereen is afgeleid
er is maar één dansje met één stapje en twee klapjes
beweeg naar achter en naar voren, dat is alles
er is daar ook maar één ding op de tv 
iedereen zit dan op zijn reet
te kijken naar dezelfde meneer die dingen weet
en iedereen die doet dezelfde sport, 
die roept dezelfde jel in koor
dezelfde tekst op een banner of een bord
en elke hobby is dezelfde geworden
en er is maar een liedje hele dag op de radio
is er een rapper met een andere rare flow is er geen animo
ja er is maar één wijsje en iedereen die zingt het
niemand heeft zijn eigen wijsje of iedereen verdringt het
er is ook maar één gedichtje en dat lees ik nu dat is deze tekst
die ik net zo vaak blijf zeggen 
tot iedereen weer zijn eigen wijsje kent.

Geschreven en voorgedragen bij de themaweek Poëzie van de kunst en cultuur route, in samenwerking met een producer van The Beatyard.

Ik sta daar maar

Ik sta in het midden van mijn woonkamer en staar vooruit
ik sta daar maar en staar daar maar

om mij heen beweegt een wereld zich
een bank verandert van een driehoeksbank
naar één met pootjes voor een iets meer ruimtelijke uitstraling
er rijden auto’s om me heen met een steeds iets grotere achterbak
er rennen kinderen met een steeds iets grotere woordenschat

En ik
ik sta daar maar en staar daar maar

Om mij heen vliegen woorden door de kamer
vliegen in rondjes om me heen
over een liefde die onvoorwaardelijk is
maar toch soms per ongeluk betrapt wordt op voorwaarden
over hoe jaloezie soms ook een compliment kan zijn
en over het ontbreken daarvan

En ik sta daar maar en staar daar maar
staar recht voor me uit

Er rent ook soms een kind door de kamer
rent dwars door mijn lijf alsof ik er niet ben
een kind dat Pokémon kaartjes kocht van guldens
en die uiteindelijk weggooide omdat Jezus er verdrietig van werd
een kind dat als tiener leerde dat de andere wang de slechtste verdediging is
en zelfspot de beste

En ik sta
en ik sta
sta daar maar en staar daar maar
staar recht voor me uit

En voel me soms zoals die mensen
die nog hun oude appartement aanhouden
als ze gaan samenwonen
zo houd ik me vast aan dat stil staan
in het midden van die woonkamer

en jij
jij komt voor me staan

Er staat een weegschaaltje in de kamer waar we soms dingen op leggen.
Het klusje dat ik gedaan heb.
De woorden die jij gezwegen hebt.

en ik sta
sta daar maar en staar daar maar
staar recht voor me uit

Geschreven en voorgedragen bij de Baaierd Kraamkamer met als thema ‘poetic license / license to kill’.

James Bond

Beste meneer Bond, James Bond,

Voor deze avond werd mij gevraagd wat ik zou zeggen, als ik u zou tegenkomen. Daarop heb ik geantwoord dat ik u een wat eendimensionaal personage vind. Dat u daar ook niet zoveel aan kunt doen, maar dat het goed zou zijn dat u eens zou worden afgewezen door een bond girl en dan zwelgen in uw eigen verdriet.

Nu ben ik daarin misschien wat hard geweest. Want ik realiseer me dat de mogelijkheid natuurlijk bestaat dat wij maar een klein gedeelte van u te zien krijgen in de populaire film franchise. Zo is het mogelijk dat u opvallende vrije tijdbestedingen heeft die u een stuk gelaagder maken.

James Bond is misschien geskilled in haken en didgerydoo
hij speelt ook luchtgitaar op biggy met gimme the loot
en komt de slaapkamer binnen verkleed als winny the poo
met een bond girl in bed die roept Bond, youre killing the mood

Maar ik moet ook eerlijk bekennen dat ik niet enorm bekend ben met uw werk. De films die ik van u heb gezien zijn denk ik op één hand te tellen. Misschien zelfs wel op één vinger. Mijn zoon heeft mij wel eens aangesproken op mijn wantrouwen richting te populaire cultuuruitingen. Papa, zei hij, jij luistert echt veel onbekend muziek, het is niet voor niets onbekend he, dat is omdat het niet goed genoeg is om bekend te worden.

Toch denk ik dat ik me wel een beeld heb kunnen vormen van waar het probleem ligt in dat eendimensionale karakter van u. Zo is één van de eerste dingen die je tegenkomt als je Bond Googeld: 6 lessen in mannelijkheid van James Bond. En ik krijg altijd een beetje de kriebels van dat soort koppen. Mijn beeld daarbij is dat van mannen met een penisvormig gat in hun hart dat ze opvullen met grote auto’s, grote barbecues, en kleine miniatuurtreinbanen. Beter bekend als de toxic cis hetero male miniatuurtreinbaancondecteur. En ik moet dan toch eerlijk bekennen, dat maakt u geen red flag. Dat maakt u een red tweepersoonsdekbedovertrekhoes. 

En ik realiseer me ook dat ik wel wat ver van u af sta in dat spectrum. Zo vond ik Barbie beter dan Oppenheimer en is mijn enige ervaring met een wapen, een proeflesje bij de schietbaan in Meliskerke. En ik ben al mijn hele leven met dezelfde bond girl, of een van oostende girl in mijn geval. Als ik in de kroeg een meisje spreek, denk ik niet: hoe krijg ik haar mee naar huis? Wat ik wel regelmatig denk is: Ze ruikt fantastisch, wat zou ze voor shampoo gebruiken? En nu zult u zich misschien afvragen of ik niet nieuwsgierig ben. Een vraag die mij regelmatig gesteld wordt als ik vertel dat ik al mijn hele leven met dezelfde vrouw ben. En ik moet u zeggen natuurlijk ben ik nieuwsgierig. Ik ben nieuwsgierig naar hoe mijn gerimpelde hand eruitziet in de groeven van haar gerimpelde hals, naar hoe zij als oma is.

Ja ik moet bekennen, ik ben soms een beetje een dromertje, meneer Bond. Dat was ik al op de basisschool. De leraar vond mij snel afgeleid. Dat ben ik niet met hem eens. Want als ik snel afgeleid zou zijn, waarom kon hij me dan niet afleiden van de dromen die zich afspeelden in mijn hoofd? Ik denk omdat dat wat ik droomde voor mij toen veel existentiëler leek dan dat wat hij zei.

Maar dat dromen, ik denk dat daarin ook uw medicijn ligt. Ja dat klopt. Ik heb een klein receptje voor u. Een dagelijkse hoeveelheid die u tot u moet nemen, voor iets meer diepgang in uw personage.

Als eerste neemt u de gladde kikkerhuid van Ilva, begroeid met woekerend onkruid van woorden. U neemt een avondje luisteren naar de verhalen van Juul over uitgezakte schrotums die van schrik een poster laten vallen. U neemt de gedichten van Rezan, die zei er zijn weinig woorden die veel betekenen. De woorden van Rezan zijn daar zelf het beste voorbeeld van. Vervolgens neemt u de Zeeuwse Jezus van Marloes. Waarvan ik hoop dat ook hij met ons mee wil kijken naar Sesamstraat. En u neemt een vleugje van de ontregelende werking van een Sherlock imitatie van Vincent. U neemt de zucht waar Anemarie mee begon en haar woorden als diezelfde zachte zuchten. U neemt de spanning in dat huis van Trivo, die ons afwees en bewoog. Dat huis dat leefde.

De flows van Eus, de mannen op de grind,
de flows van Riley, de plannen op zijn mind

De wijdbeense Johan en de benen over elkaar Marie. U neemt een enkeltje naar een seizoensplek in het Biggekerke van Jacomien. En ten slotte neemt u de swagger van Double R, waar ik alleen maar van kan dromen. Doe dit in een glas, vergeet niet goed te roeren, neem het driemaal daags in en ik verzeker u: Voortaan wordt u nog uitsluitend getoond in de betere filmhuizen van Nederland. De gouden Palm van Cannes ligt aan uw voeten. Ik heb al een goede nieuwe titel: Shaken or stirred? That's the question. Met als ondertitel: The existential crisis of the real James. Ik zou in ieder geval gaan kijken.

Met vriendelijke groet,
Van Oostende, Michael van Oostende

Geschreven en voorgedragen bij ‘bespiegel een Zeeuwse binnenzee’ van literair café Geestgronden.

Mijn hart maakte een zeespiegelstijginkje van plezier

Zie een natuurramp op tv niet als een daad van geweld,
zie het als een lange traditie van Nederlands optimisme,
een herbeleving van traditionele waarden en overtuigingen,
een viering.

Iedere overstroming in een film is weer beter en mooier dan de vorige,
er is een regisseur die zegt: ik wil bankstellen die voorbij komen drijven,
ik wil mensen die op daken onder dekentjes zitten met warme chocomel
en het liefst wil ik ook explosies,
kan iemand voor mij uitzoeken of een overstroming explosies veroorzaakt?

Kijk bijvoorbeeld naar beelden van de watersnoodramp,
zie de gezelligheid en de ouderwetse saamhorigheid,
maar de vernieling dan en de slachtoffers,
zult u misschien vragen.

Kijk voorbij het geweld, zou ik dan zeggen
en vind een wereld van onschuldig plezier,
een feest van leuke lichtvoetigheid,
en een nieuw paradijs voor duikers,
die zwemmen op de plek waar nu mijn huis staat.

En waar het opblaaszwembadje in mijn achtertuin
nu een binnenzee binnen een zee is geworden,
met op de tv nog steeds
die fantastische beelden van een overstroming in HD.

Geschreven en voorgedragen bij het Royal Flush Festival.

De Breakdancer

kom je nog eten vraagt zijn moeder nog even laat me doen
want zwetend bewegend is hij nog bezig met zijn laatste move
doe nou eens normaal dude ga naar school of werken
maar nergens een plekje waar hij zich op zijn plaats voelt
zittend achter YouTube starend naar zijn helden
elke dag oefenen zo word hij de baas in battles
en voor die status gaat hij verder niemand herkent hem op straat
maar savonds laat is hij de beste kennen ze de naam
van een oud kartonnen stuk maakte hij een podium
en altijd zonder drugs nee voor hem geen opium
toch is hij soms de hele nacht wakker als de bass knalt
valt alles van hem af wat hij overdag zag
en hij danst met de lucht en de nacht
ja hij danst hij vlucht voor de dag
niet voor geld of macht of kennis of wat
maar simpelweg omdat hij echt niet anders kan

De graffiti artiest

laat in de avond de straten verlaten
verwaarloosde wagens staren naar een laatste wandelaar
het dalende water laat de grond glimmen
niet de enige reden dat zijn kop in een capuchon verstopt zit
een plan in de binnenstad een can in zijn binnenzak
de wand van de winkel als canvas voor schilderskwasten
de schets in zijn hoofd word met een tagje bekroond
en elke letter is gekozen met het oog van een kenner geloof me
verstopt in zijn hoodie, maar toch op zijn hoede
spot de toeters op gevoel nog voor ze gaan loeien
omdat de koppers hem zoeken beland hij soms in de boeien
niet alles volgens het boekje de spanning zorgt voor een roes
het werkt verslavend de verf in te ademen
elke avond zet hij zijn naam voor respect of status
het is geen werk of baan hij krijgt er geen geld voor betaald
maar je checkt hem toch dagelijks met verf onder zijn nagels

De rapper

Ze keken 8 mile matrasje op de grond
een stel zoals de wereld toen, alles voelde jong
hij drukte op pauze en zei dat je alles kan zijn
nu lijkt die afstandsbediening al te lang kwijt
uiteindelijk werd dat matras een bank
en het leven van een schrijver stond als boeken op de plank
Nu lijkt het te laat om te beginnen met bewegen
al is er niet zo iets als beginnen te leven
Dus later in de auto kijkt ze hem weer aan
en zegt dat het voelt alsof ze stilstaan
En de strepen op de weg doen denken aan de tijd dat hij nog richting had
dat alles nog wat simpeler was
Eenmaal thuis denkt hij na over gemiste afslagen
denkt aan snelwegen en jezelf opjagen
dat de wereld blijft draaien is het hardste cliché
tegelijk geruststellend dat je altijd beweegt (nooit te laat)

Geschreven en voorgedragen bij de installatie van de nieuwe burgemeester Yvonne van Mastrigt.

Tips van een local

Als ik naar een nieuwe stad ga op vakantie, zoek ik altijd eerst de tips van een local op. Omdat dit voor u toch ook een beetje een nieuwe stad is, zal ik u als local een korte rondleiding geven langs mijn highlights van Middelburg.

Als eerste neem ik u mee het spoor over. Mensen die boven het spoor wonen, doen altijd een beetje uit de hoogte over mensen die onder het spoor wonen. Een soort van binnen en buiten de ring wonen. Nu kan ik u vertellen: Ik woon dus buiten de ring van Middelburg en het valt best mee. Over buiten de ring gesproken: Als u jonge mensen Engels hoort praten, bent u niet per ongeluk in Amsterdam beland, maar loopt u gewoon langs studenten van Roosevelt. Dat is een beetje een aparte diersoort voor de meeste Middelburgers, maar ik ben ooit op een dinsdagavond in een van die studentenhuizen beland en ik stel voor dat we die op deze rondleiding gelijk even meepakken, want dat was best gezellig. Dan neem ik u daarna mee naar de voetbalvereniging. Ik weet precies de plek waar je door het hek heen kan klimmen. En ik laat u de beste verstopplekken zien voor bij Buskruit. Ik zal u ook aanwijzen welke sloten je prima overheen kunt springen en welke voor mij net iets te breed waren. En ik wijs de takken aan die dik genoeg waren om op te klimmen en de takken die mij niet konden houden. Ik neem u mee naar het bankje bij de jachthaven, waar wij vroeger altijd jointjes rookten in koude winternachten. U moet maar even kijken wat u in uw huidige functie precies met die tip kunt, maar er is iets moois aan dat geluid van die masten in de wind. En ik neem u mee naar de flat waar als je op de bel van de tandarts drukt de deur automatisch opengaat. In die gangen kunt u namelijk fantastisch skateboarden. Ik neem u mee naar de bouwplaats bij ons in de wijk waar je volgens mijn zoontje goed verstoppertje kunt doen. En ik zal u ook een gratis parkeerplek vlak bij het centrum laten zien, maar dat doe ik wel even privé, anders is die ook nooit meer vrij. En ik zal u misschien beter niet laten zien op welke standbeelden in de binnenstad je allemaal wel en niet goed kan klimmen met net een slokje te veel op. We moeten de mensen ook niet op verkeerde ideeën brengen.

En wat mij betreft hebben we dan de mooiste highlights van deze stad wel zo'n beetje gehad. Mocht u nog meer tips willen, dan weet ik zeker dat iedere Middelburger zijn eigen lijstje zou kunnen maken hiervan. Want als wij één ding zijn, dan is het trots op onze stad. Maar een nederig soort trots.

Wij zijn een stad die eigenlijk stiekem het liefst een dorp had willen zijn
een dorp waar je verdwalen kunt, maar altijd om half 6 weer thuis bent
bij voorkeur met vieze kleren
Wij hebben vrij veel woorden die beginnen met buuten
buutenland, buutendieker, buutengewoon
en wij noemen mensen van de overkaant
oftewel wij zijn wel een beetje eilandbewoners
een gezond wantrouwen tegen alles wat van buuten komt
vooral uit de Randstad
maar bovenal zijn wij waterbewoners
wij leven op het tempo van het water
en zijn dus uiteindelijk ook best goed in meebewegen.

Ons meest bekende cultureel erfgoed is denk ik dat filmpje wat viraal ging op internet over het recht van leven van een boom die niet zo mooi is, waarop de geïnterviewde zegt tegen de interviewer: u bent ook niet zo mooi en heeft ook recht van leven. En ergens is dat misschien een mooi streven voor een burgemeester: om te strijden voor het recht van leven. Ook als het ogenschijnlijk niet zo mooi is.

Geschreven en voorgedragen bij Middelburg 80 jaar vrijheid, op muziek van Boudewijn de Groot, gespeeld door Arjan Broek.

Verdronken Vlinder

Zo te sterven op het water met je vleugels van papier
Zomaar drijven na 't vliegen in de wolken drijf je hier
Met je kleuren die vervagen zonder zoeken zonder vragen
Eindelijk voor altijd rusten en de bloemen die je kuste
Geuren die je hebt geweten
Alles kan je nu vergeten
Op het water wieg je heen en weer
Zo te sterven op het water met je vleugels van papier

U neemt twee lege vellen papier, u vouwt deze in een hoekige vorm
en plakt er aan beide armen één vast

u kleurt een derde hoekje geel en plaats deze waar vroeger
uw mond gezeten heeft, u bent stil

u trekt uw nationaliteit uit, vervolgens neemt u een schuursponsje
en u veegt uw vooroordelen van u af

u gaat nu zitten op een schutting en luistert nog eens goed
naar de vlinders van Boudewijn de Groot, naar de vogels van klein orkest

u kijkt nog eens goed naar die schutting en u vraagt zich af waar die 
in hemelsnaam toch goed voor is

u ziet ineens overbodige schuttingen, overal waar u kijkt
van wat een man en wat een vrouw is, wat een Nederlander en wat buitenlander

u ziet een man zitten in zijn tuintje, hij leeft daar al 80 jaar in vrede en vrijheid
binnen de grenzen van zijn eigen schuttinkjes

en iedere keer dat hij iets hoorde uit een andere tuin
bouwde hij zijn schutting nog iets hoger

en u zit nog steeds op die schutting en u snapt niets van 80 jaar vrijheid vieren
als niet elk tuintje vrij is

u ziet een vijver liggen in één van de tuintjes 
u pakt uw lege gevouwen vellen papier van uw armen

en u laat ze zachtjes zakken in het water
en u denkt aan alle vlinders die verdronken zijn in mij

Om te leven dacht ik je zou een vlinder moeten zijn
Om te vliegen heel ver weg van alle leven alle pijn
Maar ik heb niet langer hinder van jaloersheid op een vlinder
Want zelfs vlinders moeten sterven laat ik niet mijn vreugd bederven
Ik kan zonder vliegen leven
Wat zal ik nog langer geven
Om een vlinder die verdronken is in mij
Om te leven hoef ik echt geen vlinder meer te zijn